Een diertje meenemen, weg van zijn moeder, voelde onmiddellijk als een hele zware verantwoordelijkheid. Onderweg kon ik niet anders dan hem continu over zijn hoofd aaien en hopen dat hij het ons niet al te kwalijk zou nemen allemaal.
We moesten een eindje auto rijden voor we thuis waren en de helft van de weg piepte hij heel zachtjes van bijna stil verdriet. Ik voelde me enorm schuldig.
"Het is toch wat hè Scooby? Word je zomaar weg gerukt uit je eigen omgeving en je hebt geen idee wat er met je gaat gebeuren. Maar je bent het snel vergeten hoor, we gaan het heel leuk voor je maken," fluister ik het zenuwachtige hondje toe. Ik vraag me af of er kidnappers zijn geweest die hetzelfde zeiden tegen de kinderen die ze meenamen.
Als je het goed bekijkt, is het misschien wel met dezelfde drijfveer. Ík wil zo nodig een hondje en ga die ergens weghalen. Om bij mij een fijn leven te geven, zoals ik denk dat een fijn leven voor een hondje er uit moet zien. Best heel erg egoïstisch! Ik ben gewoon een dognapper! Maar het kwaad is al geschied en ik kan niet anders dan dit mooie diertje zo goed mogelijk verzorgen.
Hopelijk zal mijn idee van een fijn leven hetzelfde zijn als dat van hem. Dan zullen we er een volwaardig gezinslid voor terug krijgen als zijn (en mijn) zenuwen voorbij zij
n. Welkom thuis, Scooby!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten