Echt hondjesgeluk voor mij...
dinsdag 19 augustus 2014
zaterdag 16 augustus 2014
Er vallen een keer gewonden!
1 Telefoonoplader
3 slippers
2 tuinkabouters
4 tijdschriften
1 kussen
heel veel speelgoed
Ik kan inmiddels een hele beste lijst maken van zaken die Scooby gesloopt heeft in huis. We proberen natuurlijk te voorkomen dat hij dingen kan pakken, maar soms zien we iets over het hoofd. En zodra mijnheer dat door heeft, heeft hij het al in zijn bek. Het bijterige gedrag vinden wij niet zo heel erg. Daar kan het diertje niks aan doen, het hoort erbij.
Maar het is wel jammer dat hij het maar niet af kan leren om Matheo te bijten. Matheo is natuurlijk prachtig speelmateriaal; een vijfjarig jongetje, dat zelf ook geen seconde stil kan zitten. Maar het is niet de bedoeling dat Scooby hem direct in de kuiten bijt als Matheo maar een stap verzet. We hebben al van alles geprobeerd. Scooby krijgt van ons op zijn kop, maar we hebben het ook Matheo al zelf laten oplossen. Voor zover dat gaat, want Scooby is sneller en gewiekster dan hij.
Ik kan er wel écht boos van worden. Want je ziet aan Scooby dat hij weet dat wat hij doet niet mag. Zodra ik opsta houdt hij er ook onmiddellijk mee op. En tóch doet hij het. Het wakkert een vlammetje aan in mij, waardoor ik soms feller uit de hoek kom dan ik van mezelf gewend ben.
En misschien is het dan wel daar goed voor? Dat ik eens een keer van me afbijt en echt boos wordt. Kan ik die emoties ook een keer kwijt.
Feit blijft echter dat we een manier moeten vinden om het hem af te leren, anders vallen er een keer gewonden ben ik bang...
3 slippers
2 tuinkabouters
4 tijdschriften
1 kussen
heel veel speelgoed
Ik kan inmiddels een hele beste lijst maken van zaken die Scooby gesloopt heeft in huis. We proberen natuurlijk te voorkomen dat hij dingen kan pakken, maar soms zien we iets over het hoofd. En zodra mijnheer dat door heeft, heeft hij het al in zijn bek. Het bijterige gedrag vinden wij niet zo heel erg. Daar kan het diertje niks aan doen, het hoort erbij.
Maar het is wel jammer dat hij het maar niet af kan leren om Matheo te bijten. Matheo is natuurlijk prachtig speelmateriaal; een vijfjarig jongetje, dat zelf ook geen seconde stil kan zitten. Maar het is niet de bedoeling dat Scooby hem direct in de kuiten bijt als Matheo maar een stap verzet. We hebben al van alles geprobeerd. Scooby krijgt van ons op zijn kop, maar we hebben het ook Matheo al zelf laten oplossen. Voor zover dat gaat, want Scooby is sneller en gewiekster dan hij.
Ik kan er wel écht boos van worden. Want je ziet aan Scooby dat hij weet dat wat hij doet niet mag. Zodra ik opsta houdt hij er ook onmiddellijk mee op. En tóch doet hij het. Het wakkert een vlammetje aan in mij, waardoor ik soms feller uit de hoek kom dan ik van mezelf gewend ben.
En misschien is het dan wel daar goed voor? Dat ik eens een keer van me afbijt en echt boos wordt. Kan ik die emoties ook een keer kwijt.
Feit blijft echter dat we een manier moeten vinden om het hem af te leren, anders vallen er een keer gewonden ben ik bang...
woensdag 13 augustus 2014
Een geschenk van Scooby
Scooby laat ons steeds iets langer slapen. Fijn. Het maakt dat je 's ochtends iets vrolijker over de velden loopt. En dus ook de mooie ochtend wat beter kunt waarderen.
Want wat is dat toch geweldig, opstaan voor de drukte! Een klein beetje mist over het gras, hier en daar een mens die geroepen wordt door de arbeid.
Schichtig schiet iemand van de deur naar de auto in ochtendjas. Ik heb je gezien! Maar waarom zo schichtig? Wat kan mij het nou schelen, dat jij in de ochtend in je ochtendjas loopt? Naakt had ik wel erg gevonden.
Langzaam openen mijn slaapogen zich en ik snuif de frisse lucht op. Thuis wacht koffie.
Normaal gesproken had ik nu absoluut nog op één oor gelegen. Ook best fijn natuurlijk, maar toch voelt dit als een geschenk. Een goede start van de dag in de schoot geworpen!
Want wat is dat toch geweldig, opstaan voor de drukte! Een klein beetje mist over het gras, hier en daar een mens die geroepen wordt door de arbeid.
Schichtig schiet iemand van de deur naar de auto in ochtendjas. Ik heb je gezien! Maar waarom zo schichtig? Wat kan mij het nou schelen, dat jij in de ochtend in je ochtendjas loopt? Naakt had ik wel erg gevonden.
Langzaam openen mijn slaapogen zich en ik snuif de frisse lucht op. Thuis wacht koffie.
Normaal gesproken had ik nu absoluut nog op één oor gelegen. Ook best fijn natuurlijk, maar toch voelt dit als een geschenk. Een goede start van de dag in de schoot geworpen!
maandag 11 augustus 2014
De leukste pup
Het gevoel van de wereld aankunnen
Met jou
De wind in mijn haar loop ik rechtop
Met jou
Gezond gelach
Door jou
Nooit alleen
Door jou
Jij bent nog klein
Maar ik ben nu al gek
Op jou
Met jou
De wind in mijn haar loop ik rechtop
Met jou
Gezond gelach
Door jou
Nooit alleen
Door jou
Jij bent nog klein
Maar ik ben nu al gek
Op jou
zondag 10 augustus 2014
Leuk dat hij begint te wennen!
Scooby begint een beetje aan ons te wennen. En wij aan hem. Het is absoluut heerlijk, om met hem stukjes te wandelen door onze nieuwbouwwijk heen. 'Zomaar' wandelen kan ik eigenlijk alleen met een reden. Scooby is nu mijn reden.
Er zijn nog hele stukken onbebouwd en braakliggend, dus mijnheer kan zijn gang gaan. Scooby zelf vindt het eigenlijk nog een beetje te vreemd om écht op onderzoek uit te gaan, hij blijft het liefst nog dicht bij me. Maar langzaam maar zeker gaat hij steeds een stukje verder weg.
Inmiddels heb ik onderweg al heel wat mede-hondenbezitters ontmoet. Ik moet nog wel een beetje wennen aan het feit dat een hond bezitten ook automatisch betekent dat je praat met andere hondenbezitters. De eerste keer wilde ik Scooby eigenlijk gelijk meenemen nadat hij even gesnuffeld had aan zijn soortgenoot. Maar de eigenaar van de soortgenoot begon me direct het hemd van het lijf te vragen. "Wat is zijn naam? Hoe oud is hij? Ach gossie, dat is klein! Welk ras is het? O! Labrador en Herder? Dan gaat hij in het water springen maar is hij wel waaks. Gaat hij naar puppy cursus?"
Na deze stortvloed aan vragen, voelde ik me natuurlijk verplicht om ook de nodige vragen over zijn hond te stellen. Het interesseerde me eigenlijk niks, hoe zijn hond heette, maar ik realiseerde me dat ik hem vaker tegen zou komen op een uitlaatrondje. Dus misschien is het toch wel handig om even de naam van zijn hond te weten.
Straks, als ik dan roddel over de mensen in de buurt, kan ik tenminste zeggen; "ja, weet je wel, het baasje van fifi." En dan weet iedereen over wie ik het heb.
Minder leuk zijn de nachten. Iedereen roept steeds dat het net is alsof je een baby in huis hebt. En ja, je moet er een aantal keer uit 's nachts. Maar in dit geval sta je ook nog eens midden in de nacht buiten! En dat heb ik met mijn babies nooit gedaan. Ik hoop iedere keer maar, dat iedere buur braaf ligt te slapen als ik langs kom midden in de nacht. Mijn haren in slaapstand, een shirt binnenste buiten snel aangetrokken, op een broek die er niet bij past, de te grote gymschoenen van mijn oudste zoon aangeschoten. Ma Flodder zou er chique bij afsteken. Alle ramen in de wijk zijn net donkere ogen die je aankijken. Er kan zomaar iemand achter zitten die je heel hard uitlacht.
Scooby trekt zich er niks van aan en springt lekker om me heen, plast en eet hier en daar een slak op. Leuk dat hij begin te wennen, maar die nachtelijk wandeltochtjes gaan we toch gauw uit de routine gooien!
Er zijn nog hele stukken onbebouwd en braakliggend, dus mijnheer kan zijn gang gaan. Scooby zelf vindt het eigenlijk nog een beetje te vreemd om écht op onderzoek uit te gaan, hij blijft het liefst nog dicht bij me. Maar langzaam maar zeker gaat hij steeds een stukje verder weg.
Inmiddels heb ik onderweg al heel wat mede-hondenbezitters ontmoet. Ik moet nog wel een beetje wennen aan het feit dat een hond bezitten ook automatisch betekent dat je praat met andere hondenbezitters. De eerste keer wilde ik Scooby eigenlijk gelijk meenemen nadat hij even gesnuffeld had aan zijn soortgenoot. Maar de eigenaar van de soortgenoot begon me direct het hemd van het lijf te vragen. "Wat is zijn naam? Hoe oud is hij? Ach gossie, dat is klein! Welk ras is het? O! Labrador en Herder? Dan gaat hij in het water springen maar is hij wel waaks. Gaat hij naar puppy cursus?"
Na deze stortvloed aan vragen, voelde ik me natuurlijk verplicht om ook de nodige vragen over zijn hond te stellen. Het interesseerde me eigenlijk niks, hoe zijn hond heette, maar ik realiseerde me dat ik hem vaker tegen zou komen op een uitlaatrondje. Dus misschien is het toch wel handig om even de naam van zijn hond te weten.
Straks, als ik dan roddel over de mensen in de buurt, kan ik tenminste zeggen; "ja, weet je wel, het baasje van fifi." En dan weet iedereen over wie ik het heb.
Minder leuk zijn de nachten. Iedereen roept steeds dat het net is alsof je een baby in huis hebt. En ja, je moet er een aantal keer uit 's nachts. Maar in dit geval sta je ook nog eens midden in de nacht buiten! En dat heb ik met mijn babies nooit gedaan. Ik hoop iedere keer maar, dat iedere buur braaf ligt te slapen als ik langs kom midden in de nacht. Mijn haren in slaapstand, een shirt binnenste buiten snel aangetrokken, op een broek die er niet bij past, de te grote gymschoenen van mijn oudste zoon aangeschoten. Ma Flodder zou er chique bij afsteken. Alle ramen in de wijk zijn net donkere ogen die je aankijken. Er kan zomaar iemand achter zitten die je heel hard uitlacht.
Scooby trekt zich er niks van aan en springt lekker om me heen, plast en eet hier en daar een slak op. Leuk dat hij begin te wennen, maar die nachtelijk wandeltochtjes gaan we toch gauw uit de routine gooien!
woensdag 6 augustus 2014
Welkom thuis, Scooby!
Een diertje meenemen, weg van zijn moeder, voelde onmiddellijk als een hele zware verantwoordelijkheid. Onderweg kon ik niet anders dan hem continu over zijn hoofd aaien en hopen dat hij het ons niet al te kwalijk zou nemen allemaal.
We moesten een eindje auto rijden voor we thuis waren en de helft van de weg piepte hij heel zachtjes van bijna stil verdriet. Ik voelde me enorm schuldig.
"Het is toch wat hè Scooby? Word je zomaar weg gerukt uit je eigen omgeving en je hebt geen idee wat er met je gaat gebeuren. Maar je bent het snel vergeten hoor, we gaan het heel leuk voor je maken," fluister ik het zenuwachtige hondje toe. Ik vraag me af of er kidnappers zijn geweest die hetzelfde zeiden tegen de kinderen die ze meenamen.
Als je het goed bekijkt, is het misschien wel met dezelfde drijfveer. Ík wil zo nodig een hondje en ga die ergens weghalen. Om bij mij een fijn leven te geven, zoals ik denk dat een fijn leven voor een hondje er uit moet zien. Best heel erg egoïstisch! Ik ben gewoon een dognapper! Maar het kwaad is al geschied en ik kan niet anders dan dit mooie diertje zo goed mogelijk verzorgen.
Hopelijk zal mijn idee van een fijn leven hetzelfde zijn als dat van hem. Dan zullen we er een volwaardig gezinslid voor terug krijgen als zijn (en mijn) zenuwen voorbij zij n. Welkom thuis, Scooby!
We moesten een eindje auto rijden voor we thuis waren en de helft van de weg piepte hij heel zachtjes van bijna stil verdriet. Ik voelde me enorm schuldig.
"Het is toch wat hè Scooby? Word je zomaar weg gerukt uit je eigen omgeving en je hebt geen idee wat er met je gaat gebeuren. Maar je bent het snel vergeten hoor, we gaan het heel leuk voor je maken," fluister ik het zenuwachtige hondje toe. Ik vraag me af of er kidnappers zijn geweest die hetzelfde zeiden tegen de kinderen die ze meenamen.
Als je het goed bekijkt, is het misschien wel met dezelfde drijfveer. Ík wil zo nodig een hondje en ga die ergens weghalen. Om bij mij een fijn leven te geven, zoals ik denk dat een fijn leven voor een hondje er uit moet zien. Best heel erg egoïstisch! Ik ben gewoon een dognapper! Maar het kwaad is al geschied en ik kan niet anders dan dit mooie diertje zo goed mogelijk verzorgen.
Hopelijk zal mijn idee van een fijn leven hetzelfde zijn als dat van hem. Dan zullen we er een volwaardig gezinslid voor terug krijgen als zijn (en mijn) zenuwen voorbij zij n. Welkom thuis, Scooby!
maandag 4 augustus 2014
We hebben een hond!
Inderdaad, we hebben een hond! Iets wat we allemaal al een hele tijd willen in ons gezin, de ultieme burgerlijkheid, een viervoeter. Het nog zwartharige monster Scooby is aan ons leven toegevoegd.
Eerder werkten Marco en ik allebei teveel buiten de deur om een diertje een fijn leven te kunnen geven. Maar nu ik thuis werk, is er niet echt meer een bezwaar. En de kinderen herinneren ons natuurlijk fijn aan het feit, dat we dat ooit beloofd hadden.
Ik ben zelf opgegroeid met honden en hondjes in huis. Meestal hadden we er vroeger twee tegelijk. Toch heb ik er zelf nooit één gehad, nadat ik op mezelf ben gaan wonen. Eerst was mijn leven te druk met feesten en studeren, daarna met feesten en werken en uiteindelijk met kinderen en werken.
In de tussentijd is mijn beeld van de hondenbezitter geromantiseerd. Ik droom soms van tikkende pootjes op mijn houten vloer. Een natte neus tegen mijn been, de ultieme troost als je verdrietig bent. Soms ben ik oprecht jaloers, als ik mensen met hun hond voorbij komen lopen. Zij hebben een reden om 'zomaar' buiten te wandelen. Ik wil dat ook!
Al met al, is het er dus toch van gekomen. We hebben lang gezocht naar een diertje dat geschikt is voor een gezin met grote én kleine kinderen. Eerst in een asiel, maar dat risico vond ik met kleine kindjes toch te groot. Toen kwam dit diertje voorbij, op pupnet.nl. Een Duitse herder, drachtig van een labrador. Uiteindelijk vijf gitzwarte pups, vier mannetjes en één vrouwtje. Eigenlijk wilden we een teefje, maar het teefje was al vergeven. Een mannetje dan maar.
Ik heb contact gezocht met de aanbieder van de pups en voelde direct dat de mevrouw die ik sprak oprecht was. Geen kennel, geen fokker. Ze heeft een bed&breakfast en vond het leuk om haar hond een nest te laten krijgen. Ze heeft ons alle weken op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen van de pups en het was duidelijk dat ze van haar dieren houdt.
In deze blog, wil ik kijken, of mijn verwachtingen uitkomen. Ben ik te optimistisch? Heb ik een te romantisch beeld? Brengt het hebben van een hondje geluk? De komende maanden gaan we er achter komen!
Eerder werkten Marco en ik allebei teveel buiten de deur om een diertje een fijn leven te kunnen geven. Maar nu ik thuis werk, is er niet echt meer een bezwaar. En de kinderen herinneren ons natuurlijk fijn aan het feit, dat we dat ooit beloofd hadden.
Ik ben zelf opgegroeid met honden en hondjes in huis. Meestal hadden we er vroeger twee tegelijk. Toch heb ik er zelf nooit één gehad, nadat ik op mezelf ben gaan wonen. Eerst was mijn leven te druk met feesten en studeren, daarna met feesten en werken en uiteindelijk met kinderen en werken.
In de tussentijd is mijn beeld van de hondenbezitter geromantiseerd. Ik droom soms van tikkende pootjes op mijn houten vloer. Een natte neus tegen mijn been, de ultieme troost als je verdrietig bent. Soms ben ik oprecht jaloers, als ik mensen met hun hond voorbij komen lopen. Zij hebben een reden om 'zomaar' buiten te wandelen. Ik wil dat ook!
Al met al, is het er dus toch van gekomen. We hebben lang gezocht naar een diertje dat geschikt is voor een gezin met grote én kleine kinderen. Eerst in een asiel, maar dat risico vond ik met kleine kindjes toch te groot. Toen kwam dit diertje voorbij, op pupnet.nl. Een Duitse herder, drachtig van een labrador. Uiteindelijk vijf gitzwarte pups, vier mannetjes en één vrouwtje. Eigenlijk wilden we een teefje, maar het teefje was al vergeven. Een mannetje dan maar.
Ik heb contact gezocht met de aanbieder van de pups en voelde direct dat de mevrouw die ik sprak oprecht was. Geen kennel, geen fokker. Ze heeft een bed&breakfast en vond het leuk om haar hond een nest te laten krijgen. Ze heeft ons alle weken op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen van de pups en het was duidelijk dat ze van haar dieren houdt.
In deze blog, wil ik kijken, of mijn verwachtingen uitkomen. Ben ik te optimistisch? Heb ik een te romantisch beeld? Brengt het hebben van een hondje geluk? De komende maanden gaan we er achter komen!
 |
| Scooby heeft er nog geen idee van, dat we hem meenemen. Weg van zijn moeder, broertjes en zusje. Eigenlijk best gemeen. |
Abonneren op:
Posts (Atom)