Scooby begint een beetje aan ons te wennen. En wij aan hem. Het is absoluut heerlijk, om met hem stukjes te wandelen door onze nieuwbouwwijk heen. 'Zomaar' wandelen kan ik eigenlijk alleen met een reden. Scooby is nu mijn reden.
Er zijn nog hele stukken onbebouwd en braakliggend, dus mijnheer kan zijn gang gaan. Scooby zelf vindt het eigenlijk nog een beetje te vreemd om écht op onderzoek uit te gaan, hij blijft het liefst nog dicht bij me. Maar langzaam maar zeker gaat hij steeds een stukje verder weg.
Inmiddels heb ik onderweg al heel wat mede-hondenbezitters ontmoet. Ik moet nog wel een beetje wennen aan het feit dat een hond bezitten ook automatisch betekent dat je praat met andere hondenbezitters. De eerste keer wilde ik Scooby eigenlijk gelijk meenemen nadat hij even gesnuffeld had aan zijn soortgenoot. Maar de eigenaar van de soortgenoot begon me direct het hemd van het lijf te vragen. "Wat is zijn naam? Hoe oud is hij? Ach gossie, dat is klein! Welk ras is het? O! Labrador en Herder? Dan gaat hij in het water springen maar is hij wel waaks. Gaat hij naar puppy cursus?"
Na deze stortvloed aan vragen, voelde ik me natuurlijk verplicht om ook de nodige vragen over zijn hond te stellen. Het interesseerde me eigenlijk niks, hoe zijn hond heette, maar ik realiseerde me dat ik hem vaker tegen zou komen op een uitlaatrondje. Dus misschien is het toch wel handig om even de naam van zijn hond te weten.
Straks, als ik dan roddel over de mensen in de buurt, kan ik tenminste zeggen; "ja, weet je wel, het baasje van fifi." En dan weet iedereen over wie ik het heb.
Minder leuk zijn de nachten. Iedereen roept steeds dat het net is alsof je een baby in huis hebt. En ja, je moet er een aantal keer uit 's nachts. Maar in dit geval sta je ook nog eens midden in de nacht buiten! En dat heb ik met mijn babies nooit gedaan. Ik hoop iedere keer maar, dat iedere buur braaf ligt te slapen als ik langs kom midden in de nacht. Mijn haren in slaapstand, een shirt binnenste buiten snel aangetrokken, op een broek die er niet bij past, de te grote gymschoenen van mijn oudste zoon aangeschoten. Ma Flodder zou er chique bij afsteken. Alle ramen in de wijk zijn net donkere ogen die je aankijken. Er kan zomaar iemand achter zitten die je heel hard uitlacht.
Scooby trekt zich er niks van aan en springt lekker om me heen, plast en eet hier en daar een slak op. Leuk dat hij begin te wennen, maar die nachtelijk wandeltochtjes gaan we toch gauw uit de routine gooien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten